Ogrzewanie podłogowe

Można je stosować jako bazowe lub uzupełnienie tradycyjnego. Projektowanie ogrzewania podłogowego wymaga:
• wyliczeń współczynnika przenikania ciepła,
• zaplanowania aranżacji pomieszczenia,
• optymalnego wykończenia podłogi, pod względem przewodzenia ciepła (terakota, gres, posadzka kamienna np. granitowa).

Wyróżniamy trzy źródła ogrzewania:

1. wodne kanałowe

– widoczne w podłodze, zazwyczaj montowane w pokojach:
• połączone z systemem centralnego ogrzewania, czyli rury przez które przepływa gorąca woda,
• najdroższe w montażu,
• składające się z miedziano-aluminiowego grzejnika, wanny ze stali ocynkowanej (z wymiennikiem i wentylatorem), podestu (ażurowej drewnianej lub metalowej kratki maskującej).
2. elektryczne, gazowe – całkowicie schowane w podłodze, zazwyczaj montowane w łazience i kuchni:
• składające się z kabli, mat lub folii, albo rur,
• łatwiejsze i tańsze w montażu.
3. powietrzne – umiejscowione w fundamencie:
• połączenie konstrukcji płyty fundamentowej z systemem ogrzewania powietrzem w obiegu zamkniętym,
• możliwe do montażu tylko podczas budowy nieruchomości.
Zalety:
• radiacja – równomierne rozprowadzanie ciepła (cała podłoga jest grzejnikiem),
• korzystny układ temperatury (komfort termiczny – niższa powyżej tułowia, wyższa przy stopach),
• oszczędność:
a) ograniczenie ucieczki ciepła pod sufit – można obniżyć temperaturę ogrzewania, co w roku daje ponad 10% oszczędności,
b) mniejsze zużycie czynnika grzewczego, tzw. ogrzewanie niskotemperaturowe (wymagana temperatura wody w rurach to około 45°C, a dla kaloryferów powyżej 60°C),
• optymalny poziom wilgotności powietrza,
• zabezpiecza konstrukcję budynku przed wilgocią z gruntu (ogrzewanie powietrzne),
• komfort dla alergików, astmatyków – brak cyrkulacji powietrza – nie unosi się tak kurz i drobnoustroje,
• estetyka i większa przestrzeń do aranżacji,
• jako niskotemperaturowe jest idealne alternatywnych źródeł ciepła,
• łatwe w sterowaniu,
• przyśpieszające schnięcie podłóg, niwelujące „pocenie się” okien,
• ma możliwość rozbudowania o funkcję chłodzenia (kanałowe) oraz niweluje efekt chłodu od okien.
Wady:
• schowanie pod warstwą betonu i np. płytek powoduje, że w przypadku awarii konieczne będzie skucie posadzki,
• ograniczenia dotyczące urządzania pomieszczeń (układ mebli by nie „przykryć rur”, meble na nóżkach, by zachować przestrzeń nad podłogą, rezygnacja z dywanów),
• mała bezwładność cieplna (wolno się nagrzewa, ale ma i zaletę – dłużej oddaje ciepło),
• koszt inwestycji (o około 30% więcej niż za grzejniki),
• temperatura wody w rurach jest ograniczona ze względów zdrowotnych (do max.29°C), więc nie nadaje się do pomieszczeń, gdzie ciepło „ucieka”,
• nie można stosować w mieszkaniach u osób z problemami żylnymi kończyn dolnych,
a w przypadku kanałowego dodatkowo:
• zwiększony czynnik alergiczny (gromadzący się kurz w wannie), wymaga regularnego odkurzania,
• większy pobór energii niż w ogrzewaniu podłogowym,
• stosunkowo niewysoka efektywność grzewcza,
• nie nadaje się do bloków – duża ingerencja w strop.